Principe van TFT LCD-scherm

Liquid crystal display verwijst naar een groot aantal beeldschermen gemaakt met vloeibare kristallen, waarvan de meeste worden gebruikt in laptops of desktopcomputermonitors. Dit staat bekend als een liquid crystal display met dunne filmtransistor, ofTFT-LCD. Zoals de Engelse naam doet vermoeden, bestaat dit type beeldscherm uit twee hoofdcomponenten: een dunnefilmtransistor en het vloeibare kristal zelf.

TFT-LCD wordt in het Chinees een liquid crystal display met dunne-filmtransistor genoemd. Spanningsregeling is vereist om grijstinten op een LCD-scherm te produceren. Een beeldscherm dat dunnefilmtransistors gebruikt om spanning te genereren en de richting van het vloeibare kristal te regelen, wordt a genoemdTFT-LCD. Vanuit het perspectief van een doorsnedestructuur bevindt zich het vloeibare kristal, ingeklemd tussen twee lagen glas, dat een parallelle plaatcondensator vormt die bekend staat als een CLC (condensator van vloeibaar kristal). De grootte is ongeveer 0,1 pF, maar in praktische toepassingen kan deze condensator de spanning niet vasthouden tot de volgende keer dat de schermgegevens worden bijgewerkt. Met andere woorden: wanneer TFT deze condensator oplaadt, kan de spanning niet worden gehandhaafd tot de volgende keer dat TFT dit punt oplaadt, wat ongeveer 16 ms duurt met een typische schermverversingssnelheid van 60 Hz. Als gevolg hiervan zal de weergegeven grijsschaal onjuist zijn als de spanning verandert. Daarom wordt bij paneelontwerp een opslagcondensator CS (ongeveer 0,5 pF) toegevoegd om ervoor te zorgen dat de geladen spanning kan worden gehandhaafd tot de volgende schermvernieuwing. Technisch gezien is de TFT op het glas zelf echter slechts een schakelaar gemaakt met behulp van een transistor. De belangrijkste functie ervan is om te bepalen of de spanning op de LCD-brondriver tot dit punt moet worden opgeladen. Het spanningsniveau en de weergegeven grijstinten worden allemaal bepaald door de externe LCD-brondriver.